Morderczy trening po Karpaczu

Niedziela, 17 listopada 2013 · dodano: 17.11.2013 | Komentarze 3

Morderczy trening tak w skrócie można nazwać dzisiejszą jazdę. I nie chodzi tu o temperaturę czy długość trasy. Rzadko się zdarza żeby góra pokonywała bardzo dobrych kolarzy. Ale od początku. Umówiłem się z bardzo dobrym kolarzem i we dwójkę ruszyliśmy na Karpacz. Od samego początku tempo naszego pociągu oscylowało ok. 30 km/h. Co chwile wychodziliśmy na zmiany i tak po szybkich 15 min. dojechaliśmy do Sosnówki gdzie rozpoczęliśmy najdłuższy tego dnia podjazd do Karpacza. Pech chciał że zaraz na początku podjazdu spadł mi łańcuch:(Ale sprawnie usunąłem awarie i zaczęliśmy podjazd. Tempo jak na mnie bardzo wysokie. Kątem oka widziałem u mojego kompana że jeszcze ma rezerwy. To bardzo dobrze. Po 27'26 ujrzeliśmy Karpacz. Padła decyzja że najpierw od Białego Jaru zaatakujemy słynny Orlinek. Bardzo sprawnie i równo wjechaliśmy na szczyt i zaczęliśmy bardzo ale to bardzo ostrożny zjazd z powrotem do Białego Jaru. Na deser jako niespodziankę dla mojego towarzysza treningu zaproponowałem jeszcze jeden podjazd tego dnia. Przed Białym Jarem skęciliśmy ostro w lewo i pojechaliśmy drogą na Zarzecze. Następnie w lewo i rozpoczęliśmy podjazd w kierunku hotelu Gołębiewski. Przed Hotelem skręcamy w prawo w ulice Szkolną nowo wyasfaltowaną drogą i rozpoczynamy ostateczny finałowy podjazd. Ostatnie 220 m to istna rzeź. Mój towarzysz jako pierwszy wyszedł na czoło a ja za nim. Od razu poszły przełożenia na najlżejsze jakie mieliśmy. Droga zwęża się i musimy jechać gęsiego. Nachylenie z każdym metrem robi się niewyobrażalnie duże. Nagle widzę jak mój towarzysz zaczyna mieć kłopoty i zaczyna jechać wężykiem po czym zostaje pokonany przez górę:( Aby nie podzielić losu kolarza zaciskam zęby i jade ile mam tylko siły w nogach. Bardzo ciężko idzie kolejne przekręcenie korby. Chwilami mam wrażenie że zaraz się zatrzymam i spadnę z roweru. Tętno pod sam sufit ale w ferworze walki nic nie czuje. Po morderczych 220 m udaje się wjechać na szczyt wzniesienia. Jak się potem okazało owe wzniesienie na tym odcinku ma nachylenie przeszło 25% a miejscami na moje oko dochodzi do 40%. Za moim towarzyszem treningu przemawia fakt że pierwszy raz jechał ten podjazd. To był ostatni podjazd tego dnia. Potem niczym TGV pędziliśmy do Kowar gdzie była meta dzisiejszego treningu. Bardzo ale to bardzo udany trening. Bodajże najlepszy w tym roku jaki mi się przydarzył. Słowa uznania dla mojego kompana że gdyby nie on to nie było by tak fajnie.